Diessen, 5 januari 2005
Beste Cees,
Met veel belangstelling heb ik je boek "De Psychiater en de
witte vlek" gelezen. Het was voor mij een merkwaardige sensatie
om mezelf in die geschiedenis zo herhaaldelijk tegen te komen.
Ik herkende de situaties, de dingen die ik gezegd of gedaan heb
en toch was het soms net alsof het over iemand anders ging.
Sommige zaken kon ik me ook niet eens meer herinneren
(verdringing?) en riepen een herbeleving op.
In ieder geval was het voor mij een stuk levensgeschiedenis en
met enige voldoening mocht ik vaststellen dat ik toch wel een
echte bijdrage heb kunnen leveren aan de realisatie van de GGZ
in Midden Brabant.
Ik vind het knap werk wat je hebt geleverd, het leest prettig
en geeft een goed inzicht in het hele proces wat nodig was om
het geheel tot stand te brengen. Achteraf ben je nog meer
verbaasd over al het gekissebis, de machtsspelletjes, de achterdocht
en het vaak kortzichtige eigen belang van veel lieden die het
toen voor het zeggen hadden, zodat het een wonder mag heten
dat het toch nog van de grond gekomen is.
Jij als historicus bent een soort patholoog anatoom die onweerlegbaar
de zieke of zwakke plekken in de geschiedenis blootlegt. Het jammere
alleen is dat de mensen haast nooit van hun geschiedenis leren. Op
afstand zie ik nu alweer dezelfde golfbewegingen. Eigenlijk ben ik
blij dat ik er nu niet meer in zit en in vrijheid kan genieten van
mijn hobby's, het schilderen en de muziek en vooral ook van de schare
kinderen en kleinkinderen. Ik heb voor hen een aantal exemplaren van
je boek nabesteld, min of meer om aan te tonen dat het toenmalig
geïdealiseerde vaderloze tijdperk voor mijn kinderen althans
wat hun vader betreft voor de samenleving een nuttig effect gehad
heeft.
Ik wilde je dit graag even laten weten, wens je al het goede voor
het jaar 2005, hartelijke groeten en wellicht tot ziens,
Jacques van Baar
sluit dit venster